پێشانیم هەوەس زانووش جازمەن
از کتاب:
دیوانی مەولەوی
اثر:
مولوی (1806-1882)
1 دقیقه
1090 مشاهده
پێشانیم هەوەس زانووش جازمەن
تەعزیمی جەناب پیری لازمەن
باڵا کەردەوە مەیل ئەو لای پەستی
وردیکڵانەن دەروازەی هەستی
مەعدوومیتخلص! کردەی بەدی هەزار تەرز
زانووی ئومێدت ناوەرۆ ئەو لەرز
ئەو کەس مزانوو سەتارەن ئارۆ
جەو بوزورگتەرەن شەو ئەو ڕۆت نارۆ
سفیدیت قەڵغان پەی ڕووی سیات بۆ
کەمانیت شەفیع تیری دیات بۆ
نمەبۆ پیری و تەن ناتەوانیت
وەی دوو فەردەوۆ ئاو دەس جوانیت:
عەزابم ئەر سەد جە حەد بەرشییەن
جە ڕووسیاییم گرانتەر نییەن
من کە خەجاڵەت خزمت ئاما پێم
جەهەننم سەد ساڵ دۆزەخ بۆ وە جێم
موتریب، بۆ وە داد دڵگیریمەوە
پیری ها ئاما وە پیریمەوە
نەوات وێرانەی دڵ کەرۆ ئاوا
چەنی بەستەی فەرد بێساران ماوا:
«ئینە گرد جە وە خت نادانیم بییەن
فەسڵی سەرمەستیی جوانیم بییەن»
«ئیسە ها جە گشت پەشیمانیم بەرد
وادەی پیریمەن جوانیم ویەرد»
«کۆچی دواییمەن، یاوانم نۆبە
نۆبەی تۆبەمەن، کەرەمدار، تۆبە!»