تا شد غم تو یارم

لە کتێبی:
دیوانی سەیدی
بەرهەمی:
سەیدی (1785-1849)
 1 خولەک  715 بینین
تا شُد غم تو یارم در دل نماند شادی
«الآنَ غَيْرُ حُزْنِكَ، لا شَيْءَ فِي فُؤاديعەرەبی»
عزم سفر چه کردم از کوی تو به ناچار
«ما حاجَتِي بِزادِ الْحُبِّ، مِنْكَ زادِيعەرەبی»
بس روزها که تا شب نالم من، از فراقت
«كَمْ لَيْلَةٍ اِلَي الصُّبْحِ، مِنْ هِجْرِكَ اَنادِيعەرەبی»
با عاشقان به کویت، خوش بود گفتگویت
«يا لَيْتَ كُنْتُ مِنْهُمْ، اِذْ قُلْتُ: يا عِبادِيعەرەبی»
ما را امید وصل است، چون قصد تو فراق است
«اِنِّي لِاَجْلِ قَصْدِكَ، جاوَزْتُ مِنْ مُرادِيعەرەبی»
«صَیدیناسناوی ئەدەبی» نوازشش کُن چون بندگان، وگرنه
«بِالْحُزْنِ وَالتَّاَسُفِ، قَدْ تاه فِي الْبُوادِيعەرەبی»