جانا شب دوش مرغکی غالیه فام
لە کتێبی:
دیوان وفایی (اشعار فارسی)
بەرهەمی:
وەفایی (1844-1902)
1 خولەک
312 بینین
جانا شب دوش مرغکی غالیه فام
از بهر وفایی چه خوش افتاده به دام
یک پشت، دو هفت گردن و یازده رو
دو چار سر و دو شش قدم و هفت اندام
دو شهپر و سیزده دم و شش منقار
نُه ناخن همچو خنجر و شازده نام
سه اختر و یک پاره مه و چار هلال
با پنج درّ و ده صدفش، بود به کام
ای دوست! اگر این مرغ تو دانستی چیست
این مرغ «وفاییناسناوی ئەدەبی» ز وفا باد حرام