شکوه از یار مگویید به اغیار الا
لە کتێبی:
دیوان صافی (اشعار فارسی)
بەرهەمی:
سافی هیرانی (1873-1942)
2 خولەک
320 بینین
شکوه از یار مگویید به اغیار الا
زانکه لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِعەرەبی
جلوهٔ یار مجویید ز اغیار الا
زانکه لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِعەرەبی
امل از دیر فنا نیست که خان الم است
طمع از کان جفا نیست مکان عدم است
هر چه از یار ز اغیار بدانی ندم است
زانکه لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِعەرەبی
تا به کی طول امل داری ازین ویرانه؟
تا به کی زهد امل خواهی تو با افسانه؟
همه بی مایه رود جز کرم جانانه
زانکهلَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِعەرەبی
تا به کی سر زدگی در پی دنیا داری؟
تا به کی دل ز پی عالم و یغما داری؟
هر چه داری همه از نعمت مولا داری
زانکه لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِعەرەبی
خرقهٔ هستی بینداز و مینداز به دوش
جامهٔ نیستی و فقر و قناعت را پوش
سر لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَعەرەبی باز آر به گوش
زانکه لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِعەرەبی
بجز از ياهوعەرەبی ندانیم مرا بالله هوعەرەبی
گوی من هوعەرەبی بگوئیم و تو را الا هوعەرەبی
نیک و بد ظاهر و باطن همه را مولا هوعەرەبی
زانکه لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِعەرەبی
صافیاناسناوی ئەدەبی تا به کی اندر پی مال و جاهی؟
تو گدا هستی چرا میزنی لاف شاهی؟
رو به درگاه خدا کرده به هر چه خواهی
زانکه لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِعەرەبی