کشیده طرّه سر از اختیار عارض قامت
لە کتێبی:
دیوان وفایی (اشعار فارسی)
بەرهەمی:
وەفایی (1844-1902)
2 خولەک
559 بینین
کشیده طرّه سر از اختیار عارض قامت
گناهکار، سیه رو بوَد به روز قیامت
شهید چشم توام بوسه‌ای نکرده ز لعلت
خراب مست شدم جرعه‌ای نخورده ز جامت
مرو به حلقه‌ی عشاق و شور و فتنه میفکن
چنین مکن که قیامت به پا شود ز قیامت
هزار بار دل مردمان ز داغ تو خون شد
بریخت خون دل خود ندیده دیده به کامت
به روی و موی خودم وعده داده‌ای که بیایی
خلاف وعده چه شد، نه نهار بود نه شامت
ز جان و دل گذرد هر که زلف و خال بیند
مگر تو مایل و وان زلف و خال دانه و دامت
مرا بگوی که گردن زنند و سر بشکافند
هوای عشق تو از سر نمی‌رود به ملامت
قد تو سرو نگویم رخ تو لاله نخوانم
که سرو بنده‌ی بالای توست و لاله غلامت
کسی که با تو نشیند عجب که جز تو گزیند
چنین که شهد و شکر خیزد از بیان و کلامت
شکر که دید گل افشان و گل که دید شکربار؟
سخن بگوی و بفرما: که معجز است و کرامت
اگر حدیث دهانت به شاخ گل بنویسم
درخت گل شکر آرد به بار تا به قیامت
بریز خون من و جان من ز حشر میندیش
که کشتگان تو از جان گرفته‌اند غرامت
نگاهت از مژه و ناز قصد جان و دلم کرد
به یک اشاره دو عالم گرفت امیر نظامت
به آفتاب پرستی شده است شهره «وفاییناسناوی ئەدەبی»
چو خط رنگ فرنگت، چو زلف غالیه فامت