مژده ده این دل معلول که دلدار آید

لە کتێبی:

دیوان صافی (اشعار فارسی)

بەرهەمی:

سافی هیرانی (1873-1942)

1 خولەک 552 بینین

فۆنت:

مژده ده این دل معلول که دلدار آید

باز لقمان صفت بر سر بیمار آید

گر بدین مژده دهم جان، نه شایستهٔ اوست

که بسی جان و جگر زو که به گفتار آید

سر نهادم بسر مصطبهٔ درگه دوست

ز آنکه بوی خوش او از در و دیوار آید

نروم معبده جز میکدهٔ پیر مغان

بو که بوی نفس ساقی خمّار آید

ز آنکه در هر نفس کار مسیحایی را

کندر ار باری ازین مستی به هوشیار آمد

ساربانا تو مران قافلهٔ لیلی را

تا که مجنون ره افتاده به رفتار آید

خود اگر یار نیاید سبب عشوه و ناز

تو بگو مدعیان را که غم یار آید

کافر عشق ویم باک نه از مسجدیان

گو که بر گردن مه زلف چو زنّار آید

صبر کن و غم مخور از دیر فنا

شاید از راه وفا شاه وفادار آید

ز نوک غمزه‌ات تن خانهٔ زنبور می‌گردد ز دست نفس بد فریاد پریشان گشته‌ام بر باد