بازم هوای مهر بتان در درون فتاد
لە کتێبی:
دیوانی حاجی قادری کۆیی
بەرهەمی:
حاجی قادری کۆیی (1816-1897)
1 خولەک
211 بینین
بازم هوای مهر بتان در درون فتاد
دل غونچه وار در غمش از بحر خون فتاد
غم تازه کرد داغ کهن باز در تنم
از غمزه های چشم چنان دل زبون فتاد
د شمشیرهای ابروی قوس و قزح صفت
بر دل چنان کشید ز روی سکون فتاد
هوشم پرید از سر و صبرم گریز کرد
دل در کمند عشق «پسی» از جنون فتاد
راه نجات چند طلب کردم از غمش
دل از نگاه چشم و رخش سرنگون فتاد
زین پیشم از امید نجاتی ز غم بُدی
این نوبتم امید ز دل در بیرون فتاد
راه نجات ار طلبی دل مده به کس
بنگر به حالم از نگهی دل که چون فتاد
«حاجی» خروش و نوحه و زاریت شرم باد
بس دل ز داغ عشق چو تو لاله گون فتاد؟