نەورۆزی ١٩٦١

وەنەوشەی بن دڕک خزاو
چاوی ڕەشی کردەوە، دیی،
نێرگسەجاڕ بە هەزار چاو
پێ ئەکەنێ: زەرد و سپی!
نێرگسی بەر هەتاوی گەرم
مژدەی پێ بوو بۆ وەنەوشە،
وتی: «خوشکێ،
خوشکی جوانی چاو پڕ لە شەرم
خڕ داخراو دەرگای حەوشە،
فرمێسک لە چاوت بو ئەتکێ؟
وا، بەهارە
لەسەر لووتکەی سپی دیارە
ورشە و پرشەی یاقووتی ئاڵ،
گڕی جەژنی سەرەتای ساڵ!...»
وەنەوشەی چاوڕەشی شەرمن
دەستی کرد بە بەستە وتن!
بێ سڵ کردن
لە نووکی خەنجەری دوژمن،
خۆی هاویشتە باوەش چەپک
گوڵی وەنەوشەی ناو دڕک
کە گەییشتە دەستی تاسەم،
پڕ لە بۆنی بوو هەناسەم،
عەتری چپەی تکاندە گوێم،
مژدەی: «هات نەورۆز»ی دا پێمئەی ئەو جەژنەی هاتیت و چوو
لە دەم، تاڵیی پاری مردوو!
ئەی ئەو جەژنەی هەزاران ساڵ
لە ڕابوردووی کوردی زۆر تاڵ،
تاقە بزەی یادگاریان
هەر تۆ بووی: جەژن و بەهاریان!
لە خەمی کۆن، ئازاری کۆن،
زووخاوی دەست زۆرداری کۆن،
یەک ساڵی تر دوورت خستین؛
لەولاشەوە، جەژنی شیرین،
بە هاتنت یەک ساڵی دەق
کاروان پێش کەوت، بەرەو شەبەق
واتا: ڕێگا ببڕین بە دەو،
ساڵێک زووتر دوایی دێ شەو؛
ئەو شەوەی مەشخەڵی گەلان،
ئاگری بەرئەدا لە گیان
لە هەر چوار لای جیهانەوە،
تا بە دەم بای سووتانەوە،
تۆزی لە ڕووی پەڕەی مێژوو
ئەنیشێ وەک خاکەی ڕێژوو!
ئەوسا، نەورۆز،
جەژنی پیرۆز!
دڕک ئەڕزێ و داخی دڵی،
ئەبێ بە بۆگەن بۆ گڵی
تۆیش ئاهەنگی بەهارەکەت
نەخشی لووتکە و نزارەکەت،
لە باغچەی گوڵی گەلانا
گوڵێک ئەبێ لە مەیدانا...
هەر مرۆڤێ دی و بۆنی کرد
ئەڵێ: بژی نەورۆزی کورد!...