ای همنشینان المدد
لە کتێبی:
دیوانی سەیدی
بەرهەمی:
سەیدی (1785-1849)
1 خولەک
1184 بینین
«ای همنشینان المَدَد، ای دوستان المُستَغاثفارسی
باشد تُرا زخمی به دل، دود به جان، المُستَغاثفارسی»
ئەبرۆ کەمۆنی دابێنێش تیرێ وەنەی گۆش و دڵیم
«مژگان او کرده به دل زخم گران، المُستَغاثفارسی»
ئاڤوردەنم زۆمێو نیۆن، مێشەم دەروون کزێم گیۆن
«یاران کجا مرهم کُنم زخم نهان، المُستَغاثفارسی»
ئەز یارێوە جۆنەم هەنە، پێسۆنە پرشنگێ فەنە
«از خشم چون آتش زند سوزد جهان، المُستَغاثفارسی»
بێ دۆست خوێم ئەبداڵ بەرو، بێ زێدو مەنزڵ ماڵ بەرو
«روزی نمی‌پرسد خبر زین بی‌نشان، المُستَغاثفارسی»
شەیدا برۆ، ناو ژیر برۆ، ئەمرم قەرار پیر بەرو
«به پیر خود رحمی نکرد آن نوجوان، المُستَغاثفارسی»
ئاخ چی نەکێشو! پەی دڵیم، ها دڵ نەکۆتەن پەی گوڵیم
«آرام و طاقت با دلم گشته زیان، المُستَغاثفارسی»
تاکەی مروو پی زۆمەوە، ناڵونە ئەز ڕۆ تا شەوە
«برخاست از جان و تنم چون نی فُغان، المُستَغاثفارسی»
«ای سَرو قد سیم‌بر، بر حال صیدیناسناوی ئەدەبی کُن نظرفارسی
کز حسرت تیر قدت شُد چون کمان!، المُستغاثفارسی»