پیاوێک هەبوو پێیان ئەوت ئەحە داسنی لە ...

پیاوێک هەبوو پێیان ئەوت «ئەحە داسنی» لە بناغەدا خەڵکی «مامە خان» بوو، بەڵام لە سلێمانی دائەنیشت. ساڵێک ڕێی ئەکەوێتە ئەستەمبۆڵ. هەر ئەگاتە ئەوێ بە ڕێکەوت حاجی مەلا سەعیدی کەرکولیزادە تووشی ئەبێ پێی ئەڵێ: ئەحە ئەوە کەی هاتووی؟ ئەڵێ وەڵڵا قوربان تازە هاتووم. لە پاش ماوەیەک حاجی مەلا پێی ئەڵێ: ئەحە لەم وڵاتە شوێنێک هەیە پێی ئەڵێن «باخچەی گیانلەبەران» شتی سەیری تیایە وەرە با بچین تۆیش بیبینە. ئەویش ئەڵێ: وەڵڵا قوربان باخچەی گیانلەبەرانم بیستووە و منیش دیومە، ئیتر نایەم؛ شت هەر یەکجار خۆشە ئینسان بیبینێ، من هەزار جاریش دیومە. حاجی مەلا سەعید سەری سوڕ ئەمێنێ ئەڵێ: ئەحە لە کوێ دیوتە؟ ئەڵێ: وەڵڵا قوربان لە سلێمانی؟ حاجی مەلا ئەوەندەی تر ئەپەشۆکێ، ئەڵێ: هەتیوە شتی وا کوا لە سلێمانی هەیە؟ ئەڵێ: وەڵڵا قوربان هەیە ئەڵێ: لە کوێ؟ ئەڵێ: لە ماڵی خۆمان. ئەڵێ: چۆن؟ ئەڵێ: بەڵێ کچێکم هەیە وەکوو تاوس بەڕێ دا ئەڕوا، کچەکەی ترم وەکوو تووتی قسە ئەکا، کوڕەکەم وەکوو کەمتیار پێ ئەکەنێ، ژنەکەم وەکوو هەڵۆ ئەکەوێتە سەرم، کوڕەکەی خەزوورم کە هەموو پێکەوەین و وەکوو ورچ ئەبۆڕێنێ، کوڕەکەی تری وەکوو گورگ ئەلوورێنێ، منداڵە فیقنەکەیان وەکوو گوێرەکەی بەهار ئەتوڕێنێ، خەسووم خۆی ئەڵێ من وەکوو مەیموون وامە، منیش خۆم لە ناویانا وەکوو عەنتەر هەڵئەسووڕام، من کە ئەمانەم هەبێ ئیتر ئیشم چییە بە باخچەی گیانلەبەران؟