شنیدم کز وفایی لطف کردی یاد فرمودی
لە کتێبی:
دیوان وفایی (اشعار فارسی)
بەرهەمی:
وەفایی (1844-1902)
1 خولەک
269 بینین
شنیدم کز وفایی لطف کردی یاد فرمودی
ز شاهی کم مبادت بنده‌ای را شاد فرمودی
به غمزه گر دلم بردی، به نازم باز دل دادی
جزاك اللهعەرەبی، خرابم کردی و آباد فرمودی
پی تسخیر عالم خرق عادت جز تو کس ننمود
به خنده شکرستان از عدم ایجاد فرمودی
به فتح دل خط آوردی و پشتیبان گیسو شد
به بيت اللهعەرەبی حبش را از خطا امداد فرمودی
ندانستم کدامین بود از خال و خطت قاتل
همین دانم نگاهی کردی و جلاد فرمودی
به هر یک غمزه صد خون ریختن نشنیده‌ام، جانا
به این چشم کمان ابرو تو این بیداد فرمودی
ز استغنای ناز، ای خسرو خوبان، چه‌ها کردی
لب شیرین گشادی قتل صد فرهاد فرمودی
به گلشن سرو را از حسرت بالای خود کشتی
کرم کردی که این پا بسته را آزاد فرمودی
هوا گل سبز و شکر خیز و مشکین شد نمی‌دانم
چه حرفی از زبان گل به گوش باد فرمودی؟
به چشم تر غبار از دل بشو، گفتی «وفاییناسناوی ئەدەبی» را
پیاپی جام می ده چون شط بغداد فرمودی