ای دلبرا! ای دلبرا! جانم فدای جان تو
لە کتێبی:
دیوان وفایی (اشعار فارسی)
بەرهەمی:
وەفایی (1844-1902)
2 خولەک
253 بینین
ای دلبرا! ای دلبرا! جانم فدای جان تو
دین و دل و ایمان من قربان یک فرمان تو
با دین و ایمان مرا، کاری نباشد دلبرا
این بس که باشم روز و شب دیوانه و حیران تو
گر دل به گلشن خوش کنم، ور دیده بر ماه افکنم
از گل مرادم بوی توست، از مه رخِ رخشان تو
خوشتر ز باغ و بوستان، بهتر ز گلزار جنان
با یاد تو گر جان دهم در گوشه‌ی زندان تو
از روح اعظم بهتر است، از باغ جنت خوشتر است
بویی که می‌آید مرا از جانب بستان تو
با این سر آشفته‌ام، استاده در میدان غم
باشد گهی غلطان شوم، چون گوی در چوگان تو
آسوده جان و دل شود، در سایه‌ی نور ابد
بر هر که تابد یک زمان، مهرِ رخِ تابان تو
من تشنه و دل سوخته، تو چشمه‌ای افروخته
بگذار تا جان می‌دهم، بر چشمه‌ی حیوان تو
گریم چو بلبل هر زمان، با صد هزاران داستان
شاید که چون گل وا شود بر من لب خندان تو
من بنده‌ی آواره‌ام، سرگشته و بی چاره‌ام
تو پادشاه رحمتی، دست من و دامان تو
با آن که هستم رو سیاه، دارم بسی جرم و گناه
نومید نتوانم شدن از لطف بی پایان تو
گر زانکه بگذاری مرا یا آن که بنوازی مرا
روی من و خاک درت، چشم من و احسان تو
گر من بسی بد کرده‌ام، من در خور خود کرده‌ام
باری تو از روی کرم آن کن که باشد شان تو
آخر نگاهی از کرم، بر جان پر درد و الم
سوزد «وفاییناسناوی ئەدەبی» تا به کی در آتش هجران تو؟