من که در گوشه کاشانه دلی خوش دارم
لە کتێبی:
دیوان وفایی (اشعار فارسی)
بەرهەمی:
وەفایی (1844-1902)
1 خولەک
544 بینین
من که در گوشه کاشانه دلی خوش دارم
پادشاهم دل خویش از چه مشوش دارم
یک طرف نغمه‌ی نی، یک طرف آوازه‌ی دف
یک طرف دیده به روی بت شیرین دارم
خلوت دل به خیال رخ و زلف دلبر
همچو بتخانه‌ی چین جای منقش دارم
داغم از حلقه زلف تو به رویت شب و روز
که نسوزم چه کنم؟ نعل در آتش دارم
مطرب خوش نفس و ساقی گلرخ می ناب
چشم بد دور، عجب مجلس بی غش دارم
بنده‌ی سرو وفادار، منم در عالم
چه کنم جان وفا، روح وفاکش دارم
هر کجا پای «وفاییناسناوی ئەدەبی» است سر آن جا بنهم
اینقدر مردم دیوانه نیم، هش دارم