از دست تطاول زمانه
در شکایت از زمانه استخراج از مجله‌ی نمکدان خانه پنجم سال 1313
لە کتێبی:
اشعار فارسی شیخ رضا
بەرهەمی:
شێخ ڕەزای تاڵەبانی (1831-1910)
2 خولەک
896 بینین
از دست تطاول زمانه
کس نیست نخورده تازیانه
ای بیهده گیر مردم آزار
ناهی ز گناه و خود گنهکار
خود مجرم و فاعل گناهی
وز بی گنهان جریمه خواهی
آدم به دسیسه‌ی تو اغوا
نه حّیه سبب شد و نه حوّا
من سنگ زدم به فرق هابیل؟
أی راهنمای صد چو قابیل؟
خود ظالم و از منت شکایت
دانی به چه ماند این حکایت
ماند به حدیث گرک محجوب
یوسف ندریده پیش یعقوب
یحیای نبی ذبیح من بود؟
آنهم عمل قبیح من بود؟
من پای خلیل را ببستم؟
دندان حبیب را شکستم
من دست یزید را کشاندم؟
بر مسند عزّتش نشاندم؟
من کشتم امام مجتبی را؟
من بردم اسیر کربلا را؟
من جامه‌ی کعبه را دریدم
دم خر ویس من بریدم؟
نگسسته رگی نخسته جانی
سنگی نزده بر استخوانی
ای باعث نامرادی من
شرمی ز نکو نهادی من
ای چرخ ستمگریت تا کی
وی گرگ شکم دریت تا کی
ای کاسه سیاه سفله پرور
مینا شکن دل هنرور
ای چرخ که در کفت اسیرم
گر آوردت خدا به گیرم
ریش زُحلت برآرم از بیخ
ببریده نهم بکون مریخ
انگشت عطاردت ببرم
عمّامه‌ی مشتری‌ات بدرم
حوت و حملت کباب سازم
ثورت مزه‌ی شراب سازم
جوزات دهم بخورد خرچنگ
ناف اسدت بخون کنم رنگ
هم زهره‌ی زُهره‌ات کنم چاک
مهرت فکنم چو ذرّه بر خاک
عمر سرطان تو سرآرم
دود از دم عقربت برآرم
شیرت بکشم به سمّ قاتل
دلوت فکنم بچاه بابل
آتش بزنم به کهکشانت
درهم شکنم شکوه و شانت
نه خیمه گذارمت نه خرگاه
پوستت بکنم چو پوست روباه