ز درد دوری جانان همیشه باده می‌نوشم
لە کتێبی:
دیوان صافی (اشعار فارسی)
بەرهەمی:
سافی هیرانی (1873-1942)
1 خولەک
226 بینین
ز درد دوری جانان همیشه باده می‌نوشم
چه باکم طعنهٔ مردم، نیاید پند در گوشم
گهی بی باده خمارم، گهی با باده هشیارم
همانا بوالعجب کارم که باهوشم که بی هوشم
ز گنج اوست ویرانم، به رنج اوست شادانم
به درد اوست درمانم ز درد خود فراموشم
بر آن عهد الستم من ز کان عشق رستم من
ز جام خمر مستم من، اگرچه خرقه بر دوشم
گهی چون آب و نارم من، گهی گرد و غبارم من
گهی بس دل فگارم من، بس اندر عیش می‌کوشم
گهی در دوزخ ذلت، گهی در جنت عزت
میان عزت و ذلت که راز دوست می‌پوشم
به گنج شه لآلم من، ز رنج مه هلالم من
نه شاهم من، نه ماهم من، کواکب‌وار خاموشم
تجلی شرق یا غربم، ز پای ماست تا فرقم
ز بحر خون دل غرقم، ازین با موج در جوشم
گهی باهوش و نادانم، گهی آباد و ویرانم
ولی جز هو نمی‌دانم، هزاران زرق بفروشم
ندانم واحدی جز هوعەرەبی ز لا اله الا هوعەرەبی
ز ياهوعەرەبی مقصد من هوعەرەبی، ز هوعەرەبی حیران و مدهوشم
چو صافیناسناوی ئەدەبی‌وار مفتونم، ز خاص و عام مادونم
ز عشق لیل مجنونم، ازین وحشی به آغوشم