مرا که دوش دو چشم از غم نگار تر آمد
Li pirtûka:
Diwan-e Wefayî
Berhema:
Wefayî (1844-1902)
1 Xulek
312 Dîtin
مرا که دوش دو چشم از غم نگار تر آمد
پگاه آن که ستاره روان شود سحر آمد
چنان که گل شکفد سرو بالا از اثر ابر
ز گریهام صنم من به خنده جلوهگر آمد
که هان مرغ «وفاییNasnava edebî» شب فراق سرآمد
تو را مراد برآمد که آفتاب برآمد