زلف مشکین بین که بر عارض پریشان کرده است
Li pirtûka:
Diwan-e Wefayî
Berhema:
Wefayî (1844-1902)
1 Xulek
770 Dîtin
زلفِ مشکین بین که بر عارض پریشان کرده است
روضهٔ اسلام را چون کافرستان کرده است
گه تکلّم گه تبسّم در لبش از دلبری
یک طبق شهد و شکر اندر نمکدان کرده است
سرو در گِل مانده است از حسرت و گُل غرقِ خون
سروِ بالایم مگر رو در گلستان کرده است
هیچ وقتی با اسیران، دَیْلمِ کافر نکرد
آن‌چه با من غمزهٔ آن نامسلمان کرده است
بس‌که نالید از رخت خون شد دلم در طرّه‌ات
از غمِ گل بین چه با خود، مرغِ شب‌خوان کرده است
داغم از خالِ لبت، ای جانِ شیرینم لبت
زان همی‌نالم که هندو غارتِ جان کرده است
چهره و زلفت مرا تنها نه چون پروانه سوخت
ای بسا خون‌ها که این شمعِ شبستان کرده است
این چه غوغایی است کاندر عالم افتاده مگر:
چشمِ مستت رو به کویِ می فروشان کرده است
گر «وفاییNasnava edebî» جان فدایِ طاقِ ابرویِ تو کرد
کفر نبود بر هلالِ عید قربان کرده است