ای تُرک خطا، ماهِ خُتن، سرو خودآرا
Li pirtûka:
Diwan-e Wefayî
Berhema:
Wefayî (1844-1902)
1 Xulek
741 Dîtin
ای تُرک خطا، ماهِ خُتن، سرو خودآرا
بر سوختهٔ خویش ببخشای خدارا
ما تشنه لبانیم تو هم آب بقایی
بر تشنه یکی جرعه ببخش آب بقا را
در هر شکن افتاده هزاران چو دل ما
مشکن دل ما، شانه مزن زلف دوتا را
آرایش روی تو صلا زد به قیامت
یارا در این روی دلارای میارا
گویند «وفایی» ز فلانی تو بکش دست
با پادشهان کی سر و کار است گدا را
در مکتب ما حرف جفا خوانده نمی‌شد
چشم تو اگر درس به من داد وفا را
از ناکسیِ من، همه ملت گله دارند
در صومعه و دیر مسلمان و نصارا
لطفی کن و بر حال «وفاییNasnava edebî» نظری کن
ای خواجهٔ احرارِ من، ای شاه بخارا